مونوکوپتر یا همان پرنده تک بال از خانواده روتور کرفت ها می‌باشد. این پرنده، بهینه‌ترین پرنده دنیا از نظر مصرف انرژی می‌باشد که قادر به پرواز و فرود بدون دستگاه‌های کمکی (مثل پرتاب کننده‌ها) می‌باشد. به همین دلیل، اخیراً به این نوع از پرنده‌ها توجه ویژه‌ای شده است. به خاطر شتاب زیاد جانب به مرکز در این نوع از پرنده‌ها، از آن در حمل موجود زنده استفاده نمی‌شود. یکی از کاربردهای اینگونه از پرنده‌ها، فیلم برداری 360 درجه از محیط به صورت همزمان می‌باشد. همچنین می‌توان از آن‌ها برای نمایش با LED استفاده کرد. در مأموریت‌های مراقبت و نظارت نیز قابل استفاده هستند.

مسئله اصلی در اینگونه از پرنده‌ها، کنترل آن‌ها است زیرا اینگونه از پرنده‌ها، ذاتاً ناپایدارند. برای رفع این مشکل باید بهینه‌سازی انجام گیرد.

نحوه کار مونوکوپتر به این صورت است که با روشن شدن موتور، نیروی تراستی در صفحه افق به دستگاه وارد می‌شود. این نیرو که از مرکز جرم فاصله دارد، باعث می‌شود که دستگاه حول مرکز جرمش ،که در ریشه بال می‌باشد، در صفحه افق بچرخد و صفحه چرخانی را تشکیل بدهد. بال با چرخش روتوری خود، لیفت تولید می‌کند که برآیند آن در یک دور چرخش، به مرکز جرم آن وارد می‌شود. برای افزایش یا کاهش ارتفاع، می توان نیروی موتور را افزایش یا کاهش داد. البته این کار با تغییر زاویه فلپ بال نیز امکان پذیر است. حال برای اینکه در صفحه افق حرکت کند، نیاز به این است که نیروی لیفت را از حالت تقارن در صفحه چرخش، خارج کنیم. با این کار، برآیند نیروی لیفت به خارج از مرکز جرم وارد شده و صفحه گردش را کج می‌کند. این کار باعث ایجاد یک مؤلفه افقی نیرو می‌گردد که مونوکوپتر را در صفحه افقی حرکت می دهد.

اینگونه از پرنده‌ها از چهار جزء اصلی تشکیل شده‌اند که دو تای آن‌ها متحرک است. قسمت اول، تک بال است که وظیفه تولید نیروی برآ را بر عهده دارد. دومین جزء، موتور است که وظیفه تأمین نیروی لازم برای ایجاد گشتاور پیچشی حول محور عمود بر بال را دارد تا بال مانند پره‌های هلیکوپتر بچرخد. سومین جزء، ایلرون یا شهپر است که وظیفه به هم ریختن تقارن لیفت ایجاد شده توسط صفحه گردان بال را دارد. چهارمین جزء، میله متوازن کننده است که کار تثبیت زاویه حمله بال را دارد.